Can Veren Pervaneler 7

Klasik şiirimizden,  şairlerimizden  bahsederken,  dostlarımız,  sevdiklerimiz,  sevenlerimiz, 
 “Biraz  kendinden  bahset,  nereden  geldin,  hangi  yollarda  gezdin,  hangi  merhalelerden  geçtin, bu günlere nasıl geldin?” dediler. 
 “Efendim,  yakışık  almaz,  bizde  münasip  bir  vaziyet  değildir  “ben”  demek.  Bizden  ancak 
“bende” olur.” dediysek de, 
 “Can  Veren  Pervaneler  deyince  akla  Hayati İnanç  geliyor.  Hayati İnanç  deyince  de şiir, 
nasihat,  güzel  sözler  ve  gönül  sultanları…  Hayati İnanç’ın  bu  hamuru  nasıl  yoğrulmuş,  kimler 
yoğurmuş, şekil vermiş, bunu yine, en iyi, en güzel Hayati İnanç anlatır, başkasına söz düşmez. 
Hayati İnanç’ı sevenlere; onun gibi olmak, okumak, anlamak, anlatmak isteyen gençlere bir rehber, 
bir yol haritası lâzım.” sözleriyle ortaya koydukları kuvvetli teze verecek bir cevabımız yoktu. 
 Yine de, kıymetli okuyucularımızın kıymetli vaktini işgal etmek, kronolojik bir biyografi kitabı 
okutmak niyetinde değiliz. 
 Bu defa, biraz dertleşmek, biraz tecrübelerden, hatıralardan bahsetmek istedik. 
 Biraz bu fani dünyanın her birimizin sırtına yüklediği hüzün küfelerinden, biraz ayaklarımıza 
vurduğu acıtan prangalardan söz ettik. 
İçinden çıkılmaz gibi görünen belâların, musibetlerin çaresini anlattık. 
Mutluluğa, huzura, selamete kavuşmanın; kelimelere, mısralara, beyitlere yansıyan 
formüllerini paylaştık. 
 Ve elbette şiirsiz, şairsiz olmaz deyip, sözlerin hasından, manaların zirvesinden bir demet 
arz ettik. 
Şimdi  aramızda  olmayan,  gönüllere  ışık  saçan,  çok  kıymetli  bir  büyüğüm,  “Bizi  arayan, 
kitaplarımızın satırlarının arasında bulur.” demişti. 
 Acizane, “hayati” meseleleri “inançla” anlatırken, her kelimeye, her cümleye özendik, “Söz 
Hayâtîdir!”dedik. 
 Sürç-i lisan ettiysek affola! 
 Hiç ayrılığın olmadığı yerde buluşmak ümidiyle…